در سوگ آیت الله حاج سید مهدی روحانی

به گزارش «مبلغ» به نقل از خبرآنلاین، مرحوم آیت الله حاج سید مهدی روحانی سالها در غربت زندگی کرد و تلاش کرد که شاگردانی را در حوزه خویش پرورش دهد و چه نتیجه بخش بود.

اما هنگام رخداد (منا) و ناپدید شدن فرزندش، چه لحظات سخت و سنگینی را سپری می نمود. در کنارش بودم و هر لحظه خبری می رسید و چه سخت آن لحظات سپری شد. هنگامی که خبر  شهادت فرزند را شنید، مظلومانه می گریست و لب به شکرانه درگاه الهی گشوده بود.

و آن هنگام که در صحن مطهر حضرت  أبا عبد الله علیه السلام در کربلا، خود بر  پیکر فرزند شهیدش نماز می خواند، چنین احساس می نمودم که جان از بدن تهی خواهد کرد، اما او به پیروی از جدًش سالار شهیدان، در حالی که سر تا پایش را غمی جانکاه در بر گرفته بود، نماز را با اشک و سوز خواند و ما در پس او از دو سوز می گریستیم.

و از آن پس با سپردن پیکر فرزند شهیدش به سرزمین  وادی السلام، و او را که در پناه أمیر المومنین علیه السلام و اجداد طاهرینش، در سرزمین عشق و شور حماسه و سر زمین دل ها قرار داده بود، آرامشی را در خود احساس می نمود و لب جز به ثنای پروردگار نگشود.

و امروز که ناگهان در لحظاتی دل های ما با  پرواز و آسمانی شدن روح گسترده او  با ناباوری روبرو گردید، با استقبال فرزند شهیدش در آستانه بهشت، به سوی اجداد طاهرینش، و پروردگار ارحم الراحمین شتابان عروج نمود.

آری او به سوی پرواز و آسمانی شدن، لحظه ای درنگ ننمود و تمام این جریان و رخداد، دقایقی بیش به درازا نکشید که روی در نقاب کشیده و دنیای باقی را بر دنیای فانی ترجیح داد.

آری او به سوی پرودگار أرحم الراحمین عروج کرد و تردید ندارم که حیات طیبه خویش را پس از هفتاد و پنج سال زندگی پاک و درخشان در جهان فانی، آغاز نمود.

و حال امروز من با نیم قرن خاطره از او ، لحظاتم را سپری می کنم. اللًهم إنی لا أعلم منه إلا خیراً. روحش شاد و یادش گرامی باد.