امام عصر(عج) چه راهی برای شناخت خدا معرفی می‌کند
مبلغ/ حجت‌الاسلام مرتضی واعظ‌جوادی بیان کرد: امام عصر(عج) سه نوع معرفت را در حد یک معرفت یقینی به جامعه انسانی و اسلامی مطرح می‌کند. من به سه امر باور دارم و هرگز نسبت به این سه امر جهلی به خود راه نمی‌دهم، بلکه با یقین و اطمینان کامل به آنها می‌پردازم.
به گزارش «مبلغ» به نقل از ایکنا، دومین جلسه از سلسله جلسات شرح دعای افتتاح از سوی حجت‌الاسلام والمسلمین مرتضی واعظ‌جوادی، رئیس بنیاد بین‌المللی علوم وحیانی اسرا و مدرس سطوح عالی حوزه علمیه قم، برگزار شد.
در ادامه سخنان او را می‌خوانید؛
دعای افتتاح از دعاهای شریفی است که در این ماه خوانده می‌شود. این دعا که از امام عصر(عج) به ما رسیده از جهاتی مورد توجه است. آنچه در دعای امام عصر(عج) به عنوان دعای افتتاح برای جامعه اسلامی و برای مکتب تشیع بیان شده، سرشار از لطف الهی است. ضمن اینکه عبودیت و بندگی انسان را به نحو احسن در پیشگاه خداوند اصلاح می‌کند و به هویت مکتب تشیع و زنده بودن و آرمانی بودن آن می‌پردازد و نشان می‌دهد که این مکتب باید خودش را در عرصه حضور انسانی به میدان آورد و جهاتی را که برای انسانیت در نظر گرفته محقق سازد.
یعنی فقط وعده و سخن کلی و انتزاعی نیست و اگر خدای عالم آیه‌ای را به عنوان اراده حق برای تحقق وعده‌های خود فرموده، باید محقق شود و بستر تحقق این وعده‌ها حکومتی است که فقط به اراده حضرت ولیعصر(عج) ایجاد می‌شود. هیچ قدرتی نیست که بتواند سخن خدا را محقق سازد و آن‌طور که حق اراده کرده است آن را به جامعه بشری ارائه کند.
همچنین عصر غیبت یک عصر واقعی است. حدود هفتاد سال دورانی بوده که حضرت ولیعصر(عج) با همه سختی‌ها و دشواری‌هایی که آن دوران داشت پشت سر گذاشت. غیبت صغری غیبتی است که از زبان امام علی(ع) و سایر ائمه(ع) اظهار شده است و کسی نمی‌تواند در مورد دوران غیبت صغری حرفی بزند و آن را زیر سؤال ببرد.
غیبت صغری به عنوان یک دوران اصیل
اینکه در آن دوران چه اتفاقی افتاد و حوادث و رویدادهای آن دوره چیست، سوالات خوبی است اما اینکه کسی بخواهد نفی و تردید کند اتفاقی است که معمولا به زبان جهل ممکن است به میدان آید، وگرنه یک دوران مهم تاریخی برای اسلام و مکتب تشیع است و مکتب تشیع غیبت صغری را به عنوان یک دوران اصیل باور دارد. این سخن که این دوران را نداشتیم غیرقابل اعتناست. مانند اینکه کسی بگوید ما قرآن را زیر سؤال می‌بریم که وحی را زیر سؤال می‌برد.
بنابراین زیر سؤال بردن این موضوع کار ناصوابی است اما جست‌وجو کردن لازم است. در عصر غیبت، اعم از صغری و کبری، مکتب تشیع رسالت‌های مختلفی دارد و احیاناً نفی و تردید در آن بحث دیگری است. باید توجه کنیم که دعای افتتاح در عصر غیبت صغری و از جایگاه حضرت ولیعصر(عج) به دست شیعیان رسیده و یک سرمایه است و پیروان تشیع باید به آن اهتمام ورزند و به عنوان سرمایه معرفتی آن را حفظ کنند. دعای افتتاح جایگاه ویژه‌ای برای تحقق وعده‌ها و اراده حق دارد. بنابراین باید جدی‌تر از سایر منابع وحیانی به آن بنگریم.
امام عصر چه راهی را برای شناخت خدا ارائه می‌کند
این دعا مشتمل بر مضامینی است که هر یک جایگاه مهمی دارند. یکی از مضامینش این است که در ابتدای دعا باید خدا را به اجمال بشناسیم و امام عصر(عج) راهی را که برای شناخت اجمالی موقعیت الهی وجود دارد به ما تذکر می‌دهند. حضرت (عج) می‌فرماید: «وَأَيْقَنْتُ أَنَّكَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ فِى مَوْضِعِ الْعَفْوِ وَالرَّحْمَةِ، وَأَشَدُّ الْمُعاقِبِينَ فِى مَوْضِعِ النَّكالِ وَالنَّقِمَةِ، وَأَعْظَمُ الْمُتَجَبِّرِينَ فِى مَوْضِعِ الْكِبْرِياءِ وَالْعَظَمَةِ».
امام عصر(عج) سه نوع معرفت را در حد یک معرفت یقینی به جامعه انسانی و اسلامی معرفی می‌کند. من به سه امر باور دارم و هرگز نسبت به این سه امر جهلی به خود راه نمی‌دهم، بلکه با یقین و اطمینان کامل به آنها می‌پردازم. اول اینکه تو را به عنوان بخشنده‌ترین بخشندگان جهان می‌شناسم. احدی در ردیف تو نیست و در رحمانیت و بخشندگی نیز معادلی برای حق نیست. بنابراین اولین باورم این است که خدا ارحم‌الراحمین است.
همچنین چون خدا شدت وجودی دارد و در هر بعدی که ظاهر شود در نهایت شدت است؛ یعنی اگر در رحمت ظاهر شود، در نهایت شدت است و اگر در غضب ظاهر شود، در انتهای شدت است؛ لذا هم ارحم‌الراحمین است و هم اشدالمعاقبین. آنجایی که جای سخط و غضب و خشم است و جایی است که جامعه به عصیان و گناه کشیده شده است جز به غضب الهی امر اصلاح نخواهد شد. در اینجا خدا مانند طبیب دلسوزی است که برای نجات بدن بیمار دست به چاقو می‌برد و با جراحی این بلیه را اصلاح می‌کند. اگر خدای عالم برای اصلاح جامعه طغیان و عصیان را دید و دستور اصلاح داد و به آن عمل نشد، با حیثیت اشدالمعاقبینی به صحنه می‌آید.
سومین باور این است که جایگاه جبروتی خداوند جایگاه سلطه و اقتدار و قهر و غلبه است و احدی در آن جایی ندارد. لذا احدی معادل او نیست و او اعظم‌المتجبرین است. متجبر یعنی کسی که فائق بر فائقان است و چهره غالبی دارد و همه در پیشگاه او مغلوب هستند و قدرت او به حدی است که احدی را یارای حضور نیست. ما باید این سه معرفت را با هم داشته باشیم.