«مهربانی»؛ ضروری ترین نیاز امت اسلامی

به گزارش «مبلغ» به نقل از شفقنا، به شهادت قرآن، رمز موفقیت پیامبر اعظم، «خلق عظیم» و دلسوزی و مهربانی فوق العاده آن حضرت بود. «قرآن مجید»، درباره اخلاق پیامبر، در یک جا می فرماید: وَإِنَّکَ لَعَلىٰ خُلُقٍ عَظیمٍ و در جای دیگر می فرماید: وَلَوْ کُنْتَ فَظًّا غَلِیظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِکَ

درباره دلسوزی و مهربانی آن حضرت نیز می فرماید: لَعَلَّکَ بَاخِعٌ نَّفْسَکَ أَلَّا یَکُونُوا مُؤْمِنِینَ

راستی چرا خداوند سبحان، در میان آن همه اوصاف نیکوی پیامبراعظم، این دو صفت را برجسته نموده است؟ اوصافی چون صداقت، امین‌بودن، زهد و بی توجهی به دنیا، کریم بودن، عدالت، که هر یک برای خوب بودن و موفقیت یک انسان کفایت می کند.

اوضاع زندگی مسلمانان و نوع نگاه آنان به همدیگر، بیان‌گر این است که «مهربانی و دلسوزی»، ضرورت جامعه اسلامی در هر دوره ای بوده و هست. اگر مسلمانان بر اساس آیه شریفه «لَقَد کانَ لَکُم فی رَسولِ اللَّهِ أُسوَهٌ حَسَنَهٌ»، مهربانی و دلسوزی پیامبر خود را الگوی خود در روابط فردی و اجتماعی قرار داده بودند، به‌یقین اوضاع سیاسی، اقتصادی و اجتماعی مسلمانان این‌چنین نبود.

اخلاق پیامبر، که هدیه ویژه خداوند به آن رسول مهربانی‌ها است، نرمخویی و دلسوزی است: «فَبِمَا رَحْمَهٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ»؛ از سر رحمت الهی، با خلق خدا مهربان شدی.

با رحمت خاصه الهی، نرمخویی نصیب پیامبر شد؛ چرا که خداوند، در این آیه شریفه می‌فرماید: درشت‌گویی و بدگویی، عامل #تفرقه و پراکندگی مسلمانان خواهد بود،  و در مقابل، نرمخویی و مهربانی، عامل همبستگی و اتحاد و رمز موفقیت است.

مهربانی پیامبر، که برگرفته از رحمت و مهربانی خداوند است، بی‌کرانه است. صفحات تاریخ پر است از مهربانی‌های او. از این رو، خدایش او را مایه رحمت و مهربانی عالمیان خواند.

او همه سربازان جنگ احد را، که تنگه احد را باز گذاشتند و پیروزی را به شکست بدل کردند، بخشید و به‌جای تنبیه و توبیخ آنان، دست‌های مبارکش را، به دعا، به آسمان بلند کرد: «اللّهُمَّ اغْفِرْ لِقَوْمِى، فَإنَّهُمْ لایَعْلَمُونَ»؛ خدایا، اینان را ببخش. اینان نمی‌دانند.

«وحشی»، کسی که حضرت حمزه سیدالشهدا را به شهادت رسانیده بود، بخشید و از قصاص او گذشت.

در ماجرای فتح مکه، همه کسانی را که در مقابل او شمشیر کشیده بودند و سالیانی قبل، او را از این شهر اخراج کرده بودند، بخشید و فرمود: «الیوم، یوم المرحمه»؛ امروز، روز مهربانی‌است و نمونه‌های بسیار دیگر.

با این‌که خدای سبحان فرموده است: اسوه نیکوی شما، رسول‌الله است، اما افسوس که جامعه اسلامی، نام پیامبر را محترم شمردند، ولی سیره پیامبر را فراموش کردند.

افسوس که قرآن را تکریم کردند و آیاتش را عمل نکردند. افسوس که امت اسلامی، تندخویی و درشت‌گویی را بر نرمخویی و مهربانی ترجیح دادند و شد آنچه نباید می‌شد.

افسوس که این راه غلط همچنان ادامه دارد؛ به‌گونه‌ای که #تفرقه و اختلاف، سراسر بلاد اسلامی را فراگرفته و ندای قرآنی«إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَهٌ» به فراموشی سپرده شده است.

افسوس که جنگ‌های ویرانگر، نصیب امت اسلامی شده و هرجا آتش جنگی شعله‌ور است، خون و پول آن به‌وسیله مسلمان پرداخت شده است!

آری! روزگار تلخ امروز امت پیامبر اعظم، نتیجه عدم پیروی از سیره گفتاری و رفتاری پیامبری است که آمده بود تا رحمه _ للعالمین باشد.

همان عزیز یگانه‌ای که وقتی از او خواستند سردسته منافقین را نفرین کند، فرمود: من برای نفرین فرستاده نشده‌ام، “انما بعثت للرحمه.” اما ما امت پیامبر، راه او را در پیش نگرفتیم. تکفیر و لعن یکدیگر را سرمایه عقبای خود دانستیم و به‌جای برادری و مهربانی، برادرکشی به‌‌راه انداختیم. میلیاردها دلار بودجه کشورهای اسلامی، که باید برای توسعه علمی، بهداشتی و رفاهی امت اسلامی هزینه می‌شد، به خرید سلاح‌ از غیر مسلمانان اختصاص یافت تا یکدیگر را بکشیم، غافل از این‌که ذبح مسلمان به‌وسیله مسلمان، به ذبح اسلام می‌انجامد.

افسوس که میلیون‌ها نسخه از قرآن مجید را چاپ کردیم، ولی به آیات کریمه قرآن عمل ننمودیم و برادری با کفار را بر برادری با مسلمانان ترجیح دادیم!

افسوس که غیر مسلمانان، مرزهای میان خود را برداشتند و ما مسلمانان بر حصار مرزهایمان افزودیم و تخم نفرت و کینه را در دلها کاشتیم و قتل و کشتار و ویرانی در بلاد اسلامی را درو کردیم!

به یاد دارم در سال ۲۰۱۴ میلادی، با پروفسور حامد الگار، در دانشگاه برکلی، ملاقاتی کردم. بعد از گفتگوی بسیار پیرامون اوضاع اسلام و مسلمانان در آمریکا، از او خواستم برایم از تجربه‌اش در تبلیغ اسلام بگوید و، به‌اصطلاح، نصیحتی کند. اندکی اندیشید و با تبسمی  گفت: «بروید مسلمانان را به اسلام دعوت کنید»!

آری، اسلام دینی است که از نو باید شناخت.