شیوه ای نادرست برای ارضای حس ارزشمندی

به گزارش «مبلغ» به نقل از روزنامه جام جم – «عقل مردم به چشم شان است»  بله ما این جمله را بارها و بارها شنیده و تکرار کرده ایم و اساس این جمله بخشی از باورهای فرهنگی ماست. این جمله می خواهد به شنوندگان تاکید کند که ظاهرتان را حفظ کنید چون این ظاهر ملاک قضاوت درباره شماست. «صورت را با سیلی سرخ نگه داشتن» نیز باید از همین فرهنگ ناشی شده باشد چون به هر حال باورهای ما اجازه نمی دهد که همه واقعیت مان در ظاهرمان دیده شود.

اما منظور هیچ کدام از این ضرب المثل ها قطعا شکل و شمایل هایی که چند سالی است به واسطه جراحی های زیبایی یا استفاده از تکنیک های خاص در صورت و بدن افراد ایجاد شده، نیست. ما ایرانی ها که به روایت آمار یکی از کشورهای پیشتاز در جراحی های زیبایی و یکی از مصرف کنندگان اصلی محصولات آرایشی هستیم هرچه زمان می گذرد، بیشتر شبیه هم می شویم. انگار که همگی در یک اتاق فکر واحد طراحی شده ایم.

این وضع یکی از مصادیق بارز تغییر سبک زندگی و ایجاد وحدت رویه در انتخاب هاست که از منظر علم روان شناسی نیز قابل تحلیل است. روان شناسان برخلاف جامعه شناسان که از نقش عوامل بیرونی در ایجاد شباهت های ظاهری سخن می گویند به کند و کاو درون انسان ها می پردازند و به این نتیجه می رسند که میل به زیبا شدن آن هم به سبکی واحد و براساس مد روز از یک خلا به نام «حس ارزشمند بودن» ناشی می شود.

روان شناسان معتقدند ما انسان ها ۱۲ نوع هویت داریم که یکی از آنها هویت جسمانی است به این معنی که خودمان را با همین ظاهری که داریم، بپذیریم و دوست داشته باشیم اما وقتی این هویت به درستی شکل نمی گیرد، افراد مدام با ظاهرشان درگیر می شوند و گرفتار اختلال «بدریخت انگاری بدنی» می شوند که در ذهن گرفتاران این اختلال چاره ای جز توسل به اعمال زیبایی ندارد. بنابراین گمشده ما یک هویت سالم است اما به اشتباه آن را در چیزهای دیگری جست و جو می کنیم.